Historie van 1936 tot heden..

Luchtfoto van Doetinchem omstreeks 1936.
Linksmidden de oude brug over de Oude IJssel daarboven De Ank, nu grotendeels gedempt en jachthaven WSV De Ank en botenplaats De Rietvoorn.

1940 - 1950
In 1940 breekt de tweede wereldoorlog uit. Vijf oorlogsjaren volgden. Ondanks dat werd er toch "gewoon" gevist. De vereniging had in 1942 volgens het contributieboek 155 leden. De contributie bedroeg 10 cent per week en deze werd ook nog eens thuis bij iedereen opgehaald. Vissen was in die tijd niet het sportvissen met allerlei gedragsregels zoals we dat nu kennen. Het woord sport werd nog maar klein geschreven want het ging niet zozeer om het winnen alswel om de hoeveelheid vis. Deze werd namelijk of opgegeten of doorverkocht.

Er werd in die tijd gevist met bamboehengels, de lichtere tot ca.5mtr. en geel van kleur en de zware donkerbruine japanse bamboehengels tot wel 7meter lang met koperen bussen. Niet te tillen waren ze. Van werphengels hadden ze in die tijd nog vrijwel niet gehoord. Wel van peuren en vissen met het net. Zo gebeurde het wel dat er bij de Duitse bezetters camouflagenetten werden "georganiseerd" die dan werden omgebouwd tot visnetten (zegen). Geen sportieve manier van vissen maar het bracht wel veel vis en dus ook geld in het laatje. Zoals je vandaag de dag voor allerlei water een vergunning nodig hebt, was het vissen in de Oude IJssel in die tijd ook al niet geheel vrij want het visrecht werd gepacht door de beroepsvisser Bertus (Saab) Roelofs. Als je dan als sportvisser eens op de roofvis wilde kon je bij hem een snoekvergunning kopen. De pacht van Saab (hoe kom je aan zo'n bijnaam) liep van De Kemnade tot Laag Keppel. Dat was voor die tijd een niet onaanzienlijk stuk en Saab had daar dan ook een goede boterham aan.

Vanaf 1942 is over de vereniging meer te vertellen, want in dat jaar werd Jan Kappert als 19-jarige jongen lid van De Rietvoorn. Jan heeft een grote staat van dienst binnen de vereniging en is lange tijd actief geweest als bestuurslid/penningmeester en was al weer vele jaren erelid van onze vereniging. 

Legitimatiebewijs


1950 - 1960
Na de oorlog, eind 40er begin 50er jaren kwam het vissen in wedstrijdverband pas goed van de grond. De eerste wedstrijden van De Rietvoorn werden gehouden in de Oude IJssel bij 't Herveldje. Op deze plek staat nu Imco-Gelria aan de Havenstraat, maar toen was dit nog buitengebied van Doetinchem. De wedstrijdleiders in die tijd waren Herman Tieken en Herman de Graaf. Ook de jeugd begon zich te roeren en er werden viswedstrijden voor hen georganiseerd. Deze jeugdwedstrijden werden gehouden in Wijnbergen. Soms gebeurde het dat ze met de Harmonie naar het viswater werden gebracht. Jan Wolsink liep dan met het vaandel voorop. Jammer dat dit vaandel er niet meer is, het is reeds geruime tijd geleden vergaan.

Begin 50er jaren verschenen ook de eerste visbootjes bij De Rietvoorn. Deze lagen toen nog aan de noordzijde van de Oude IJssel ter plaatse van de gaswal. Toen nog terrein van de Gasfabriek en houthandel en zagerij Horsting, nu ligt er de Europabrug. Dit was echter een verre van ideale plaats voor het afmeren van visbootjes en in 1957 verhuisde men dan ook naar de overzijde waar een terrein door de gemeente beschikbaar werd gesteld. Dit terrein lag op de voormalige Ank. Een aan de zuidzijde van de Oude IJssel evenwijdig lopend water dat ruwweg tussen Europa- en Energiebrug liep. Dit water werd vroeger door Houtzagerij Horsting gebruikt voor opslag van boomstammen. Eind dertiger, begin veertiger jaren werd dit water eerst gedeeltelijk en daarna geheel gedempt en later, midden zestiger jaren, weer gedeeltelijk open gegraven. Daar vinden we nu de jachthaven van WSV De Ank. Op het nieuw verkregen terrein werd een loods gezet en een steiger gebouwd voor 32 bootjes. De eerste stap voor de botenplaats van De Rietvoorn was gezet.

1960 - 1970
Inmiddels was de vereniging gegroeid naar over de 300 leden. De druk bezochte contactavonden met live muziek werden gehouden bij café Berendsen in de Waterstraat (nu Kartouwe). Was er bij de oprichting nog sprake van een "Hengel-Vereeniging" nu vinden we als oficiele naam Doetinchemse Hengelaars-Vereniging "De Rietvoorn". De glasfiber hengel had zijn intrede gedaan en de werphengel werd populair. Daarmee nam ook de hengelsport in zijn algemeenheid een enorme vlucht. Het wedstrijdwater werd verhuisd naar "De Stokhorst".

Dit stuk oever langs de Oude IJssel was vernoemd naar de gelijknamige boerderij die stond op nu het industrieterrein De Huet, ongeveer tpv de Formido. Het was in die tijd dat de wedstrijden soms meer dan 80 vissers aan de waterkant opleverden. Een getal waar we nu alleen maar van kunnen dromen. Ook met de vereniging ging het goed. In 1967 werd het gehele terrein zoals we dat nu kennen door ons in gebruik genomen. Kennelijk waren er goede connecties naar de gemeente Doetinchem want men peuterde daar voor verbetering en uitbreiding van de steiger een subsidie van fl.37.000,- los. De steiger werd verder uitgebreid en op 29 mei 1969 door wethouder Bos van de gemeente Doetinchem officieel geopend. Later zou de steiger gedoopt worden tot Mulleman steiger naar de kort daarvoor overleden voorzitter. Het aantal boten zou in de komende tien jaar uitgroeien tot over de 100 stuks.

1970-1980
In de jaren 70 verplaatste de club zich naar cafè Polman aan de Veemarkt. Daar werden de vergaderingen gehouden en was de thuisbasis bij alle evenementen. In die jaren waren met name de heren Theunisse, Borkink, Schel, Hietkamp, Kappert, Buyl, Veldkamp en Reugenbrink die het bestuur vertegenwoordigden. Het waren voor de club goede jaren ook al gezien de animo tot deelname aan de wedstrijden. In die jaren was het niets bijzonders als je bij de individuele wedstrijden zo´n 65 deelnemende leden had. Dat was geen uitschieter destijds want bij ook alle zusterverenigingen was de animo groot. Wedstrijdvissen was een goed en goedkoop alternatief om de vrije tijd door te komen. Als extra kwam nog de bedrijvenwedstrijd die tot ver in de volgende jaren door veel hengelaars werden bezocht. Deelnemers kwamen van alle bedrijven zoals touwslagerij Helmes, de PTT, Vredestein, Vulcanus, Misset, de papierfabriek, de Wedeo en nog een aantal anderen. Deze wedstrijd werd vooral gezien als een reclamebord voor de club. Ook toen al gingen diverse (bestuursleden) regelmatig op stap om prijzen gratis te bemachtigen bij de winkeliers in Doetinchem en omgeving.
Herman Tiecken organiseerde de bedrijvenwedstrijd waarvan acte.
Onvergetelijk waren de feestavonden bij zaal Polman waar menig orkest speelde voor de aanwezigen. Soms was het afvragen welk muziekstuk zij speelden maar het was een financieel alternatief ten opzichte van de dure orkesten. De leden waren blij dat ze er een avond uit waren en konden middels de loting een van de geschonken prijzen in de wacht slepen.
In de aanloop naar 1980 kwam er een kentering in de bezoekers- en deelnemersaantallen. Toen al viel het op dat langzaam maar zeker er jaarlijks een terugloop was van wel 2 tot 4 deelnemers. Een trend die zich voort zou zetten naar de volgende periode.

1980-1990
Dit waren de beginjaren van onze huidige voorzitter Ton van Aalst. Begin jaren 80 kwamen enkele bestuursleden op het idee om een clubgebouw te plaatsen. Dat kon niet want de gemeente zou zo´n aanvraag destijds niet honoreren. Daarom werd een opslagruimte aangevraagd en dat mocht toen wel weer. Het idee dat toendertijd ontstond werd niet zonder heftige discussies aangenomen. Voorzitter de heer Theunisse was geen voorstander vooral niet omdat het ging om de bezetting. Daarnaast schatte hij problemen in zoals het clubje in een club die daar dan maar zgn. kon vergaderen. Daar was wat voor te zeggen en naar de voorzitter luister je over het algemeen. Toch werd het besluit met meerderheid van de stemmen aangenomen en kon de aanvraag de deur uit. Ton werkte van het begin af aan als secretaris voor de club en had deze functie overgenomen van de heer Veldkamp.
Wim Borkink de grote animator achter het gebouw zette alles in het werk om e.e.a. in goede banen te leiden. Zo kon het zijn dat we in 1982 de beschikking hadden over de zgn opslagruimte. Het nadeel van de opslagruimte was dat het gebouw ook dat karakter moest hebben. Een echte berging, een oliekachel, een kanteldeur en ga zo maar door. Toch konden we vanaf toen gebruik maken van de lokatie met bestuursvergaderingen, ledenvergaderingen en het ontvangen van derden.
De jaren tachtig kenmerkte zich door de grote deelname van de jeugd aan de jeugdwedstrijden, de vierkamp met Gaanderen, Terborg, ´s Heerenberg en Doetinchem. Ook nam men dikwijls deel aan de selectiewedstrijden en deed men mee om het kampioenschap van de toenmalige Federatie De Oude IJssel. Het jeugdledenaantal bestond toen nog uit ruim 200 jeugdleden. Enkelen van hen slaagde er in om op regionaal nivo wedstrijden te winnen. Namen van toen waren o.a. Michael Horst, Robert Geurts, Johan Siebelink en Ilja van Aalst. Laatsgenoemde slaagde er zelfs in om bij het NK jeugd 5e te worden en viel helaas bij de naselectie in Arnhem op het nippertje af voor het NK team.
Midden jaren 80 werd afscheid genomen van de heer Theunisse in het bestuur. Een geweldige voorzitter, eigenzinnig maar hij schuwde een open en eerlijke discussie niet. De grondlegger van de club kun je wel stellen. De motorenruimten, het complex en alles wat verbonden was met de gemeente of overheid is door hem geregeld. Ook de huidige subsidie hebben we gekregen door zijn goed kontakten bij de gemeente met met name wethouder Cornelissen.
Onze vereniging was een van de eersten in Doetinchem die in het bezit was van een heuse computer. Ook was er de start van het ledenadministratiepakket. Niet eenvoudig alles moest op externe schijfjes 5.25, later kwamen de 3,5 inch schijfjes. Hiervoor moest weer een aparte driver worden ingezet. Het betekende veelvuldig wisselen van schijfjes met programmatuur naar schijfjes waarop de data werd gezet. Veel oefenen, soms lukte het een andere keer weer niet. Ja, die beginfase van de home pc was soms uitermate irritant. Toch slaagden we er na vele late sessies o.a. bij Willem Swaters thuis samen met Ton en Eddie Jolie in om een voorlichting te houden ten behoeve van het toenmalig C.D.S. (comite doetinchemse sportverenigingen). Je kon toen al niet zeggen dat de bestuursleden niet actief waren.
Tijdelijk kregen we een nieuwe voorzitter in de vorm van de heer Borkink. Helaas werd dat geen succes en na een aantal maanden nam de heer Borkink het besluit om uit het bestuur te stappen. Ton van Aalst, toenmalig secretaris, werd door zijn mede bestuurders gevraagd om deze taak over te nemen. Hij nam de functie aan ondanks zijn vele twijfels of dat zou lukken. De medebestuurders beloofden echter om op alle gebied te helpen. Naast de heer Kappert en Hietkamp waren ook nog de heren Jolie, Van Stijn, Horst, Schel en Van Voorst die zitting hadden in het bestuur.
De carbonhengel deed zijn intrede. Hengels tot wel 11 meter die hanteerbaar waren voor de sportvisserij. Voor velen was de prijs voor zo´n hengel een reden om niet meer deel te nemen aan de wedstrijden. Ondanks het feit dat in een extra tumultvolle vergadering de hengellimiet op 9,5 meter werd gesteld leverde het alleen maar verlies op in deelnemersaantallen. En zo kon het gebeuren dat we langzaam terugliepen van 40 deelnemers naar 30. Een proces dat niet tegen te houden was en waarop op geen enkele wijze ingespeeld kon worden. Voorbeelden waren er legio om te vissen in categorien. Bij andere verenigingen leverde dat ook geen resultaat op.

1990-2000
Helaas hebben we in deze periode ook afscheid moeten nemen van de heren Borkink en Theunisse. Veel te vroeg weliswaar maar daar is niets aan te doen. Net voor de eeuwwisseling kwamen daar der heren Seggelink en Schel bij. Tussentijds was er ook nog het overlijden van mevrouw Kappert. Zonder mensen te kort te willen doen waren dit vooral de steunpilaren van de vereniging in die jaren.
Ook in die periode werden aan en op het steiger veel werk verzet. Langzaam maar zeker nam het aantal leden af. Gezocht werd na oorzaken. Gevonden werd er vooralsnog niets. De bezetting van de botenligplaats voldeed. Ieder jaar weer lag de ligplaats vol.
Ook organiseerde onze vereniging voor het eerst in samenwerking met HSV Wisch uit Terborg een federatief Jeugdkamp. Ons terrein met daaraan gekoppeld de vijvers op zuid waren uitstekend geschikt om e.e.a. te organiseren. Hulp van alle kanten ook de echtgenotes van de bestuursleden hielpen volop mee. En dat moest ook wel want op vrijdagmiddag kwam de jeugd aan en werden vervolgens op zondagmiddag weer opgehaald. De dames Swaters, Seggelink, Schel en Van Aalst zorgden voor de catering. In de nachtelijke uren waren de heren weer present. De jeugdigen zo´n kleine 40 in getal sliepen in een oude grote legertent. Ja dat is heden ten dage niet meer denkbaar omdat de eidsen aan zo´n tent dermate zijn bijgesteld dat het niet meer zou mogen.
De loods aan de noordzijde van ons clubgebouw waaraan stukken waren bijgezet werd gelegaliseerd. In goed overleg met de gemeente werd de uitbreiding alsnog goedgekeurd en kon de vereniging verder met het uitvoeren van onderhoudswerkzaamheden. Zo werden in die jaren met hulp van diverse vrijwilligers de daken van beide loodsen vernieuwd.

2000-2010
De meest in het oog springende jaren zijn wel de jaren na de eeuwwisseling. Dit was mede te danken aan de goede penningmeesters die we in het verleden hadden en huidig anno 2012 nog steeds hebben. Na lang wikken en wegen bleek dat we op onze huidige lokatie konden blijven. Immers in de jaren er voor was er steeds sprake van verhuizing van onze lokatie tbv van plannen zoals de ecologische zone. Deze laatste was de opvolger van de stalen damwand die eerst op het programma stond. Een natuurlijke oplossing die tevens de vereniging de mogelijkheid gaf om de gespaarde financiën aan te spreken. Het echte onderhoud en de echte noodzakelijke vernieuwingen waren blijven liggen. Dit kwam doordat het steeds onduidelijk bleef wat er zou gaan gebeuren op lokatie.
De daken van de loodsen werden vernieuwd, er kwam een nieuw steiger die niet alleen ecologisch gezien een waardevolle aanvulling was. Bij dat nieuwe steiger hoorde dan ook een kompleet nieuwe hefinstallatie. In die tijd was Arie Kolk de grote stimulator achter het nieuwe steiger en de hefinstallatie. Hij ontwikkelde tevens de opstapjes naar de boot en ook de huidige verlichting met kantelbare palen ontstond uit zijn visie.
Ter wille van de veilig- en inbraakgevoeligheid werd een nieuw sleutelplan geïntroduceerd. Het sleutelplan moest aan een aantal voorwaarden voldoen. De sloten moesten op een bepaalde manier werken en het moest mogelijk zijn om met een generaalsleutel overal in te kunnen. De generaalsleutels waren voor bestuur en jeugdcommissie. Het sleutelplan als zodanig opgesteld werkt nog steeds naar behoren. Toch blijft het terrein gevoelig voor braak, hetgeen nog wel eens gebeurt. De vervangingsprijs van de sloten is een vrij kostbare aangelegenheid.

Het clubgebouw was toe aan renovatie na ruim 30 jaar dienst te hebben gedaan. De alom bekende oliekachel die soms meer olie lekte dan warmte afgaf. De reuk van die kachel zal bij menig oudere nog in de neusgaten zitten. Heel veel voorbereidend werk maar ook veel handwerk moest er gedaan worden. Financieel kon de vereniging dit natuurlijk niet zelfstandig trekken. Gezocht werd naar alternatieven. Omdat we overgingen van olie naar gas was de gemeente bereid daarin een bijdrage te doen van 2000 euro. Maar het gas moest worden weggehaald vanaf het midden van het terrein van de hockey-club. Het moest ook nog eens een keer onder de weg doorgelegd worden hetgeen betekende dat de vereniging hiervoor zo´n slordige 10.000 euro moest neertikken. Ook dat kon niet dus verder zoeken en op een bepaald moment waren we er uit. Een stichting voortkomend uit de oude spaarbank bood ook nog eens een subsidie aan van 2500 euro. En als laatste de groep die maaide in zuid, onze eigen mensen die daarvoor een vergoeding kregen, namen genoegen met het feit de vergoeding voor de eerstkomende 5 jaar van de gemeente per direct te ontvangen. We waren er uit. Met de inzet van vele vrijwilligers w.o. Joop Orsel de grote animator, Henk en Rob Horst en nog heel veel anderen lukte het om het gebouw een werkelijke metamorfose te laten ondergaan.

Het gebruik van een website werd populair en daar konden we dus ook niet achterblijven. Geheel in eigen beheer nam Joop Orsel de taak op zich om een overzichtelijke website te maken. Dat is hem heel goed gelukt zo konden de leden die gebruik konden maken van internet al het nieuws lezen. De toenmalige website was erg flexibel waardoor het gebruik maken van de site of er wat op plaatsen slechts door de ontwerper zelf kon worden gedaan. Maar goed anderen hadden toch niet voldoende vrije tijd over om zich daarin te mengen.
Helaas wierpen alle werkzaamheden ook problemen op in het onderlinge overleg. De sfeer werd er niet beter op en op een gegeven moment moest Joop Orsel afhaken. Jammer een man met veel talenten te moeten laten gaan.
Inmiddels was Nico Visser gestopt en ook Arie kolk. Tussentijds waren Wim Bulting en Ton Geurts ook al gestopt. Er kwamen nieuwe mensen bij zoals Hennie Weeber en het bestuur besloot om met een 7-mans formatie verder te gaan. De ledenadministratie van sportvisserij Nederland deed zijn intrede. Hiervoor is er veel werk verzet door de penningmeester. Ook het financieel deel kwam digitaal. Service naar de leden toe werd weer actueel. Het streven was om het ledenaantal weer op een hoger peil te brengen.

Wordt vervolgd